ما قلابی ترین نسل تاریخیم. هیچگاه مبهم تر از اینی که هستیم، نبوده ایم. همه چیز را از مراجعی یاد گرفته ایم که خودشان هم کپی های دست چندمی از یک زندگی اصیل و غریزی بوده اند. مثلا همین استکان چای یا قهوه را در دست گرفتن و قدم زدن در اتاق و از پنجره به افق نگریستن را در نظر بگیرید. چیست؟ همه اش تقلید از سینماست. ژست هایی که طبق کلیشه های پذیرفته شده زیبایند. جذابند. کجا بشرِ دوپای دویست سال پیش شرقی تصمیم می گرفته، نوشیدنی داغش را اینگونه بنوشد؟!
این برای مُشت تا نمونه ی خروار درآید.
درباره این سایت